အခြင့္အလမ္း စရိတ္

အခြင့္အလမ္း စရိတ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ၊ ၾသဇာဘယ္ေလာက္ပင္ ႀကီးႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ခ်င္သည့္ အရာတိုင္းကို တစ္ရက္တည္းလုပ္ဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ဘယ္ေတာ့မွ လံုေလာက္မႈရွိမည္မဟုတ္ပါ။ ေဘာဂေဗဒ ပညာရပ္တြင္ အဆိုပါ ျပႆနာအား အခြင့္အလမ္းစရိတ္ဆုိသည့္ စကားလံုးအသံုးအႏႈန္းျဖင့္ ရွင္းလင္းေဖာ္ျပ ထားပါသည္။ အခြင့္အလမ္းစရိတ္ဆုိသည္မွာ တစ္စံုတစ္ဦး၏ အခ်ိန္ (သို႔) ေငြေၾကးတို႔အား ၎တို႔အတြက္ ပိုမို ေကာင္းမြန္ေသာ အရာေပၚတြင္သာ အသံုးျပဳျခင္းကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပိုင္ဆုိင္သည့္ အခ်ိန္တုိင္းဟာ တန္ဖိုးရွိပါသည္။ တစ္ခုခုလုပ္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အိပ္ေနတာပဲျဖစ္ ျဖစ္၊ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္စီမွာ ကၽြန္ေတ္ာတို႔သည္ တစ္ခုပဲလုပ္၍ ရႏုိင္ပါသည္။ အထက္ပါ ကိစၥရပ္ေတြထဲမွ တစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္ၿပီးလုပ္တုိင္း မတူညီတဲ့ အခြင့္အလမ္းစာရိတ္မ်ားရွိပါသည္။ တစ္ခုကို ေရြးခ်ယ္လုိက္ခ်ိန္တြင္ က်န္သည့္ အခြင့္အေရးမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႔ လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံးရမည္ျဖစ္သည္။

သင္ ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္မည္ဟု ရည္ရြယ္ထားသည္ဆုိပါဆို႔။ လက္မွတ္ေစ်းမွာ အဆမတန္းႀကီးေနၿပီး ေဘာလံုးကြင္းကို သြားရန္မွာလည္း နာရီအနည္းငယ္ အခ်ိန္ကုန္ဦးမည္။ ထိုေၾကာင့္ သင့္အေနျဖင့္ ဘာေၾကာင့္ သြားေနေတာ့မွာလဲ။ အိမ္မွာပဲ ၾကည့္ရင္ေရာ၊ ေဘာလံုးပြဲသြားလွ်င္ ကုန္မည့္ အခ်ိန္ႏွင့္ ေငြအစား သူငယ္ခ်င္း မ်ားႏွင့္ ညစာအတူစားလိုက္ရင္ ပိုေကာင္းမလားဆိုသည့္ အျခားအခြင့္အလမ္းမ်ားျဖင့္ သင္ခ်ိန္ထိုးစဥ္းစား ေကာင္းစဥ္းစားေနႏုိင္ပါသည္။ သင့္၏ အခ်ိန္ႏွင့္ ေငြကို သင့္အတြက္ ပိုမိုေကာင္းမြန္သည္ဟု သင္ယူဆသည့္ တျခားအရာတစ္ခုအေပၚ သံုးစြဲလုိက္ျခင္းကပင္ အခြင့္အလမ္းစရိတ္ျဖစ္သည္။

တကၠသိုလ္တက္ျခင္း၊ မတက္ျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေနာက္ဥပမာတစ္ခုၾကည့္ပါဦးမည္။ တကၠသိုလ္၌ ္ စာေပသင္ယူ၍ ဉာဏ္ပညာအရေရာ၊ လူမႈအရပါ ဝင္ဆံ့ႏုိင္သည့္ ဘြဲ႔ရတစ္ေယာက္၏ ဆုလာဘ္မွာ ပိုမိုေကာင္းမြန္သည့္ အလုပ္အကိုင္အခြင့္အလမ္းရဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ တျခားတစ္ဖက္တြင္လည္း ဘြဲ႕ရဖို႔ဆိုရာတြင္ က်ဴရွင္၊ စာအုပ္ အစရွိသည့္ စာရိတ္မ်ားႏွင့္ ကိုယ္စြမ္းဉာဏ္စြမ္းျဖင့္ အားထုတ္ရမႈမ်ားလည္းရွိေနပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကုန္က်ရမည့္ စရိတ္ႏွင့္ စိုက္ထုတ္ရမည့္ အင္အား အစရွိသည့္ အခြင့္အလမ္းစရိတ္ကို မမႈဘဲ၊  ဘြဲ႔ရ ေအာင္ေဆာင္ရြက္သြားျခင္းျဖင့္ ေနာင္တြင္ လစာ ပိုေကာင္းသည့္ အလုပ္အကိုင္ရႏုိင္ေသာ အခြင့္အလမ္း စရိတ္ကိုသာ က်ခံေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

လက္လႊတ္လိုက္ရသည့္ အခြင့္အလမ္းမ်ား

အခြင့္အလမ္းစရိတ္ အယူအဆမွာ တစ္ဦးခ်င္းအတြက္ အေရးႀကီးသလုိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ား အတြက္ လည္း အေရးပါပါသည္။ ဖိနစ္ထုတ္သည့္ စက္႐ုံဥပမာၾကည့္ပါဦးမည္။ ပိုင္ရွင္သည္ သေရဖိနစ္မ်ား ထုတ္လုပ္ရာတြင္ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈျမန္ေစသည့္ ေပါင္ ၅ သန္းတန္ စက္အသစ္ကို ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံရန္ ရည္ရြယ္ထားသည္။ ယင္းေငြကို ဘဏ္မွာ အပ္ႏွံထားပါက တစ္ႏွစ္လွ်င္ အတိုးႏႈန္း ၅ ရာခုိင္ႏႈန္းရမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေသခ်ာသည့္ အတိုးႏႈန္းလည္း ရေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး စက္အတြက္ ရင္းႏွီးမည့္ အခြင့္အလမ္းစာရိတ္ တစ္ဝက္ကို လက္လႊတ္ ဆံုး႐ႈံးခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈအတြက္ အခြင့္အလမ္းစာရိတ္မွာ တစ္ႏွစ္ ေပါင္း ၂သိန္းခြဲသာ ရွိေတာ့မည္ျဖစ္သည္။

ေဘာဂေဗဒပညာရွင္တစ္ဦးအတြက္ေတာ့  ဆံုးျဖတ္မႈမ်ားျပဳလုပ္တုိင္းတြင္ ေငြႏွင့္ေပ်ာ္ရြင္မႈရေအာင္ ဘယ္အရာကိုေတာ့ ႀကိမ္းေသေပါက္ လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံး ရမည္ဆုိသည့္အသိသည္ အေရးႀကီးစြာ ပါဝင္ေနမည့္ အရာျဖစ္သည္ဟု သေဘာေပါက္ၾကသည္။   သင္ဘာကို လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံးရမလဲ၊ ဘာကိုေတာ့ျဖင့္ ရရွိလာမလဲ ဆုိသည္ကို ေသခ်ာ သေဘာေပါက္နားလည္ေနျခင္းျဖင့္   ပိုၿပီးက်ိဳးေၾကာင္းဆီေလွ်ာ္ရွိသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳးကို သင္ခ်မွတ္ႏုိင္သည္။

ေဘာဂေဗဒဘာသာရပ္ သေဘာတရားအားလံုးကို ၿခံဳငံုကိုယ္စားျပဳသည့္ နာမည္အႀကီးဆံုး စည္းမ်ဥ္းတစ္ခု ရွိပါသည္။ ယင္းမွာ  “ထမင္းတစ္နပ္အတြက္ ဘာမွ အလကားမရဘူး” ဟူသည့္ စကားျဖစ္ပါသည္။ တစ္စံုတစ္ ဦးသည္ သင့္ဆီကေန ဘာမွ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မပါဘဲ ထမင္းေကၽြးဖို႔ ကမ္းလွမ္းသည္ဆိုပါစို႔။ သင့္အေနျဖင့္ ထမင္းစားေနခ်ိန္အတြင္း သူႏွင့္ စကားျပန္ေျပာေပးေနဖို႔ လုိပါလိမ့္မည္။ ဤသို႔ဆုိလွ်င္ ေန႔လည္စာသည္  အလကား စားရျခင္းမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ေခ်။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ သင္လုိက္စားေပးသျဖင့္ ကုန္ဆံုးသြားသည့္ သင့္၏  အခ်ိန္သည္ပင္လွ်င္ သင္လက္လႊတ္လိုက္ရသည့္ အခြင့္အလမ္းစာရိတ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

စီးပြားေရးေလာကတြင္ “ပိုက္ဆံအတြက္တန္ဖိုး” ဆိုသည့္ နာမည္ႀကီး အဆိုတစ္ခုရွိပါသည္။ လူေတြသည္ ပိုက္ဆံကို ရႏိုင္သေလာက္ မ်ားမ်ားလုိခ်င္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္ အဆိုတစ္ခုမွာ ပိုၿပီးေတာ့ပင္ အေျခခံက်ပါသည္။ “အခ်ိန္အတြက္ တန္ဖိုး” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပိုင္သည့္ အရင္းအျမစ္ထဲမွ အကန္႔အသတ္အႀကီးမားဆံုး အရင္းအျမစ္မွာ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုယ္ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံထားသည့္ အခ်ိန္ေပၚမွာ  အျမင့္ဆံုးျပန္ရႏုိင္ဖို႔ ေဆာင္ရြက္ၾကပါသည္။ ယခု ေဆာင္းပါးကို သင္ဖတ္ေနျခင္းကပင္ သင္လုပ္ေဆာင္မည့္ အျခားအရာေတြထဲမွ အခ်ိန္အနည္းငယ္ကို သင္ေပးရပါလိမ့္မည္။ အျပန္အလွန္အားျဖင့္ ယခု သင္ဖတ္လုိက္ေသာ ေဆာင္းပါးသည္ သင့္အား ေဘာဂေဗဒသမားတစ္ဦးလို စဥ္းစားတတ္ေအာင္ အကူအညီ ေပးပါလိမ့္မည္။

အိမ္တြင္းရွိ အခြင့္အလမ္းစာရိတ္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခြင့္အလမ္းစာရိတ္သေဘာတရားကို သေဘာေပါက္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေပါက္သည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္အားလံုးကို ဒီအိုင္ဒီယာေပၚကေန ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။  သင္၏ အိမ္တြင္ ပိုက္မွ ေရယိုခဲ့လွ်င္ သင္ကိုယ္တိုင္ျပင္ဖို႔ သင္ဆံုးျဖတ္ႏုိင္သည္။ အဲ့ဒီအတြက္ ပိုက္ျပင္သည့္ ကိရိယားမ်ား၊ ျပင္နည္း စာအုပ္မ်ား ဝယ္ရမည္။ သင္အေနျဖင့္ ကၽြမ္းက်င္သူတစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီးျပင္ျခင္းႏွင့္ သင္ကိုယ္တုိင္ျပင္ျခင္း တုိ႔၏ အက်ိဳးအျပစ္တို႔ကို တြက္ခ်က္၍ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ရမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ မျမင္ရသည့္ ကုန္က် စာရိတ္တစ္မ်ိဳးရွိသည္။ ပိုက္ျပင္သမားသည္ ပို၍ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ပုိက္ျပင္ႏုိင္ေသာ္လည္း သင့္အေနျဖင့္ ကိုယ္တိုင္ေလ့လာၿပီး ျပင္ေနရသည့္ အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာမႈ စာရိတ္ျဖစ္သည္။ ပိုက္ျပင္သမား၏ ကၽြမ္းက်င္မႈႏွင့္ ကိုယ့္၏ ကၽြမ္းက်င္မႈ ႏိႈင္းယွဥ္ျခင္းသေဘာတရားကေတာ့  ေဘာဂေဗဒ၏ ႏိႈင္းရအသာစီးရမႈ သေဘာတရားႏွင့္ ပိုၿပီးနီးစပ္မႈရွိသည္။

အစိုးရအတြင္းရွိ အခြင့္အလမ္းစာရိတ္

တစ္ကမာၻလံုးရွိ အစိုးရမ်ားသည္ ႏိုင္ငံပိုင္လုပ္ငန္းမ်ားကို ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳေရး ေဆာင္ရြက္သည့္အခါ အခြင့္အလမ္းစာရိတ္ အုိင္ဒီယာအေပၚ အေျခခံၿပီး ေဆြးေႏြးျငင္းခံုၾကသည္။ ပုဂၢလိကပိုင္ျပဳျခင္းျဖင့္ ျပည္သူပိုင္ ပစၥည္းကို ပုဂၢလိကအခန္းက႑မွ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ႏုိင္မည္။  အေရာင္းတက္လာသည့္အတြက္ အခြန္မ်ား ထိေရာက္စြာ ေကာက္ႏုိင္ၿပီး အစိုးရမွ အျခားေသာ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ လူမႈဖူလံုေရး အစရွိသည့္ ျပည္သူ႔ေရးရာ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈမ်ားတြင္ ထိထိ ေရာက္ေရာက္ အသံုးျပဳလာႏုိင္မည္ျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ အခြင့္အလမ္းစရိတ္အိုင္ဒီယာအေပၚ အဓိကထားသည့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ားသည္ မၾကာခဏ မွားယြင္းသြားေလ့ ရွိပါသည္။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္က ၿဗိတိန္ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ေဂၚဒန္ဘေရာင္းသည္ ၿဗိိတိန္ႏုိင္ငံ၏ အရံေရႊ တန္ ၄၀၀နီးပါး ေရာင္းဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့သည္။ အဂၤလန္ဘဏ္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသံုးမျပဳဘဲ ထားရွိခဲ့သည့္ ေရႊမ်ားျဖစ္ၿပီး ထိုသို႔ ေရာင္းထုတ္လိုက္သည့္အတြက္ ေရြတန္ဖိုးမ်ား က်သြားခဲ့သည္။ အဲ့ကတည္းက လူအမ်ားစုသည္ ေရႊကို အ႐ႈံးရွိသည့္ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံမႈအျဖစ္ သတ္မွတ္ ခဲ့ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ပင္ အစိုးရ ဘြန္းစာခ်ဳပ္မ်ားကဲ့သို႔ အာမခံေငြေၾကးစာရြက္စာတမ္းမ်ားအေပၚ ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံျခင္းသည္ ၿပီးခဲ့သည့္ ႏွစ္အနည္း ငယ္တြင္  တစ္ျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿဗိတိန္ ဘ႑ေရးဌာနမွ ကြဲျပားမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေသာ ဘြန္းစာခ်ဳပ္မ်ားကို ပ်မ္းမွ် အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၇၆ ေဒၚလာရွိသည့္ ေရႊတစ္ေအာင္စႏွင့္ အလွဲအလည္ျပဳ၍ အေရာင္းအဝယ္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

လူအနည္းငယ္ေလာက္သာ ရာစုႏွစ္တစ္စုစာအတြင္း စီးပြားေရးအေျခအေနေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းမလဲဆိုတာ ခန္႔မွန္း ၾကည့္တတ္ၾကသည္။ ၂၀၁၀ တြင္ ေရႊ၏ တန္ဖိုးမွာ ၁ ေအာင္စကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၉၈၁အထိ ျမင့္တက္သြားခဲ့သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေဂၚဒန္ဘေရာင္း ၁၉၉၉ တြင္ ေရာင္းခဲ့သည့္ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃.၅ ဘီလီယံ တန္ဖိုးရွိ ေရႊမ်ားသည္ ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္အၾကာတြင္ ၁၂.၅ ဘီလီယံ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၿဗိတိန္ အစိုးရသည္ ေရႊႏွင့္ အာမခံေငြေၾကးစာရြက္စာတမ္းမ်ား ေရာင္းခ်ျခင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျမတ္အခ်ိဳ႕ရရွိခဲ့သည္ဆုိေသာ္လည္း အရံေရႊကို မေရာင္းဘဲ ကိုင္ထားၿပီး ေနာက္မွေရာင္းလွ်င္ အက်ိဳးအျမတ္ ပိုႀကီးႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ေမာင္ဓန
Reference: 50 economic ideas you really need to know by Edmund Conway